آیا براستی نمی دانید وکلا یک حق الوکاله توافق می کنند بین خود و موکل، و گاهی هم مبلغ دیگری منعکس می کنند: مطابق با تعرفه؟! واقعا نمی دانید یا خودتان را به ندانستن زده اید؟ به شرط انصاف و پیگیری، نوش جانشان. حتی تعرفه داشتن به معنی کسب و کار نبودن نیست! فتامل.
همین چند روز پیش یکی از موکلان بنده به معنی عام، با یک وکیل به ظاهر خیلی منصف، قرارداد بست با این ادعا که نیاز مالی ندارد و برای خدا کار می کند برای یک اقدام حقوقی بی زحمت (که همه اسناد از قبل آماده شده بود و صرفا یک تقدیم دادخواست نیاز بود و یکی دو جلسه دفاع): صد میلیون حق الوکاله مطالبه کرد و ۳۵ میلیون را نقدا گرفت! تازه می گفت من برای آخرتم کار می کنم! این فقط یک قلم است که عینا منعکس کردم. حساب کنید در چندین سال چند مورد عینی در سینه دارم؟
ادعا می شود که درصد کوچکی از وکلا چنین اند. خوب، آن درصد بزرگ جامعه وکلا، چه می کنند؟ به ظاهر درآمد بالایی ندارند و توافق می کنند و پولی می گیرند و کاری پیش می برند (نوش جان شان به شرط انصاف و پیگیری پرونده). اما در ماهیت کسب و کار می کنند ولی در اندازه خرد به مانند سوپر مارکت در برابر هایپراستار. چرا انکار واقعیت؟
یا برخی می گویند وکلای زیادی هزینه اجاره دفتر هم ندارند؛ درسته؛ کاملا خبر دارم به ویژه در شهرهای بزرگ. اما آنها هم امروز در تنگنا هستند و بعدا که روال وکالت را یافتند عمدتا به روال بقیه خواهند پیوست (نوش جان شان به شرط انصاف و پیگیری پرونده). مظلوم نمایی نکنیم.
وکالتی که در بازار امروز می بینیم یعنی وکالت در عمل، چیزی جز کسب و کار نیست، مگر در خصوص اقلیت. وکالت روی کاغذ چیز دیگریست که عمل نمی شود مثل خیلی از حوزه های دیگر مانند پزشکان و مهندسان، که آنها هم در صنف خودشان کسب و کار می کنند و قانونگذار باید یقه آنها را هم بگیرد و بچسبد. حتی در جامعه اساتید هم دلال داریم!
حقیقت را باید گفت و نباید محافظه کار بود. بنده هم می توانم به مانند برخی اساتید دانشگاه، با نوشتن یک یادداشت و ضمیمه کردن چند عبارت فقهی، از کسب و کار نبودن وکالت دفاع کنم – کاری ندارد که – و احسنت مخاطب را بر هوا کنم! اما باید حق را گفت…
بدون نظر
درج نظر لغو